intizar..

havanın bile güneşli mi yağmurlu mu olsa karar veremediği, bunaltıcı bir pazar günüydü. normal şartlar altında öfleyip pöfler, havanın dengesizliğinden, yaz mevsiminin yine gecikeceğinden şikayet eder dururdum. ertesi günün pazartesi olması ve lanet ofise geri dönüp üç kuruş etmeyen işimi yapacak olmam da cabası.. gelin görün ki ben hafifçeciktim, gülümsüyordum tüm içsel kargaşamın arasında ve iddia ediyorum son aylardaki en mutlu günümdü.

her kadının, işini, eşini, aşkını, seksini anlattığı hemcinslerinden oluşan arkadaşları vardır. ben biraz daha şanslı görürüm kendimi çünkü saymaya parmaklarımın yetmeyeceği kadın dostlarım var. belki biraz daha şanslıyım, zira farklı anne babadan bir de erkek kardeşim var. kendisiyle hayatımdaki her detayı paylaşmaktan keyif duyduğum, en çekilmez, sinirli hallerime katlanan ve dahi beni sakinleştirmede üstüne tanımadığım.

kardeşliğimiz biraz çetrefilli aslına bakarsanız zira ben ilk görüşte "kardeşim olsa bunun gibi olsun işte!" demiştim ancak sonra bir sürü yanlış anlaşılma ve eksik sevilmeyle kendisine daha romantik hisler beslediğimi düşünmüş; hatta niye hali tavrı değişti diye ağzına bile sıçmıştım. evet yaptım bunu; saçma sapan bir şekilde hem de.. bunu da gayet mantıklı ve benden bile olgun karşıladıktan sadece bir kaç gün sonra aslında kardeş sevgisinin ne demek olduğunu hiç bilmediğimi anladım. kıskançlık da böylesine sevmek de gerçekten bundanmış dedim kendime ve derin bir ohhh çektim..

aylar oldu göremedim onu.. burnumda tütüyor sevgili okuyucu, sızlatıyor burnumun direğini cızz diye. sonunda hayırsız kardeşim bana zaman ayıracağını söylediğinde elbette uçtum mutluluktan ancak aynı gün içmediğim halisünajenlerin aptal bir yansıması olduğunu gördüm bu kardeşliğin.. dostluk mu sadece derken ise...

dostluk sandığım binanın yalnızca tek bir temel direği olduğunu ancak enkazın altında kaldığımda anlayabildim. enkazın altından yazıyorum bu satırları. ne dönsün ne görsün başıma yıkılan enkazı.. yalnızca bilsin ki her yer karardı artık.. göerimrouym...