yıllarca yokluğunu hissetmenin getirdiği eksiklikle öyle yanlış yerlerde arıyorum ki sevgiyi ve hala... yorgun düşüyorum her defasında imkansıza karşıdan bakarken. belki de sevgileri karıştırıyorum. arkadaş, sevgili, abi, baba... hangisi nasıl sevilir hiç öğrenemedim belki de. keşke yazılı kuralları olsaydı bunların da. birkaç evet hayır sorusuyla anlayabilseydim ne hissettiğimi.

kim demiş hayatta keşke yoktur diye, basbayağı var işte. gözüne gözüne giriyor adamın.

what if god is one of us?

Düşündüm taşındım... Baktım bu iş böyle gitmez... Madem öyle "dur!"demenin vakti gelmiştir diyip ayaklandım hemen. Tabi ki güneş arkamda.. Bunu bilmesem hayatta kılımı kıpırdatmazdım, bilen bilir...

Yanıma kalan yine ve hep "ben" olduğuma göre; kendimi bu bataktan kurtaracak olan da yine benim. Bunu bilmiyor muydum daha önce? Aptal mı zannettin beni tabi ki biliyordum, yalnızca hatırlatıyorum kendime.

Ne diyordum.... dım dırı dım dırı dımmm .... what if god is one of us?

wish i could knew less...

bilmemem gereken şeyler öğrendim; görmem gerekenleri gördüm. şimdi ağırlığını hissediyorum üzerimde. aslında bunu saklamak değil zor gelen. Benim yerime bir başkasının olması. kıskanıyorum evet.

ona bir nefes kadar yakın olup, yıldızlar kadar uzakken; bir başkasının ki özellikle onun da aynı mesafede olduğunu düşünürken... kıskanıyorum evet.

zaten umudum yokken hayallerimi aldı elimden bildiklerim. görmemiş gibi yapamam ben. hayallerim hiç yokmuş gibi unutup arkamı dönemem. kırgınım evet.

kalbim bir küçük kız çocuğu yanında
sen kaf dağının ötesinde