korkuyorum.

bu hayatta yapayalnız kalacağım yakında, en çok kedim olacak yanımda ve yıllar evvel kendini bilmez sandığım eski bir arkadaşımın söylediği gibi 'kedimle yalnız ölüp gideceğim'.

evet, pek çok kişi gibi benim de en büyük korkum bu. bu korkuyla yaşamıyorum hayatımı ancak, ne zaman biri vazgeçse benden gölgelerimin içinden çıkıp oturuyor kucağıma ve gözlerimin içine bakıp alay ediyor.

hacıyatmazlığı ile namlı bendeniz, yattığım yere mıhlanmış gibiyim şu sıralar. elbette bu da geçecek, bu dünya yeniden renklerini gösterecek bana, yeniden umutlarım olacak ve yine umutlarımı buruşturup atmasına izin vereceğim insanlar olacak...

o zamana kadar bu karanlığı seveceğim. evet öyle.

yoruldum ama, çok yoruldum.