Güneşli bir bahar günü, öğlen vaktiydi. Her nasılsa hiç unutmadım o günü, o anı. Az önceymiş gibi gözümün önündesin.

Tanıyana, tanışana kadar çok zaman geçmedi belki ama bu günümüze kadar seneler geçti aradan. Yıllar içinde benim 'kahramanım' da oldun Candan Erçetin'in söylediği gibi ansızın karşıma çıkarak, dostum da, arkadaşım da, hiçbir şeyim de... Başka birisinin her şeyi de. Seni düşünerek tükettiğim günlerim sayılı belki ama hiç aklıma gelmediğin günler saymakla bitmezdi. Şimdilerde ise nereden düştüyse aklıma yine sende buluyorum kendimi aradığımda, sık sık. Bir anlam yüklemeden anlamaya çalışıyorum kendimi. Sözlerinde satır arası arıyorum ki neden olsun aslında.

ve yine aslında... Bu yazının gittiği bir son yok. En azından henüz bilen yok...