yalnızlıktan unutuldu benim adım
siz üzülmeyin ben alışığım
kedim bile uğramazken evime
çift kişilik yatak benim neyime
dört işlemden ibaret
parmak hesabıyla bütün hayatım
eksildikçe saatler ömründen
artıyor gelecek telaşım
anlattıkça bölmüşüm umutlarımı
duvarlara çarpa çarpa
uyandım...
saat üç, dört, beş, bana hiç fark etmez
ne zaman çalınsa kalbim
derler ki bir arkadaşa bakıp da çıkacaktık
kalan umutlarımdan birini seçip
hepsini hep kaybettim
şimdi kendimden geri
ne kaldı...
kimseler duymadı, sadece duvarlar ağladı.
düşün düşün hep bir sonraki adımı
bu yüzden unuttum ben yaşamayı
peşin peşin söyledim lafımı
acımadan kanattılar yaralarımı
