these days...

gün yaklaştıkça içimdeki garip heyecan yerini hüzne bırakıyor. elimde değil. bir süredir gittikçe uzayan gecelerdeyim. uyku girmiyor gözüme. zihnim bomboş sanıyorum ama değil aslında. bunca şeyin altından nasıl kalkacağımı, yeni bir hayata yeniden tutunup tutunamayacağımı sorup duruyorum kendi kendime sessizce. bir yanım evet diyor, düşmezsin sen asla düşmedin ki... diğer yanımsa aslında hiç ayağa kalkmadığımı söylüyor. bense sonu hiç gelmeyecek bir tenis maçı izler gibi, bir sağa bir sola dönüyorum küçük bir işaret, bir ipucu için...

çaresiz hissediyorum çokça.

bir devir daha bitiyor hayatımda. taşınıyorum. aslında taşınmak denmez buna. evimi boşaltıyorum. yıllarca burada kalabilirdim ama böylesi belki de daha iyi. sıfırdan başlanan bir hayat. yeni bir ev, yeni bir iş... daha ne isteyeceğim ki. gayet umut verici bence...

hayallerime yazıyorum.