korkuyorum.

bu hayatta yapayalnız kalacağım yakında, en çok kedim olacak yanımda ve yıllar evvel kendini bilmez sandığım eski bir arkadaşımın söylediği gibi 'kedimle yalnız ölüp gideceğim'.

evet, pek çok kişi gibi benim de en büyük korkum bu. bu korkuyla yaşamıyorum hayatımı ancak, ne zaman biri vazgeçse benden gölgelerimin içinden çıkıp oturuyor kucağıma ve gözlerimin içine bakıp alay ediyor.

hacıyatmazlığı ile namlı bendeniz, yattığım yere mıhlanmış gibiyim şu sıralar. elbette bu da geçecek, bu dünya yeniden renklerini gösterecek bana, yeniden umutlarım olacak ve yine umutlarımı buruşturup atmasına izin vereceğim insanlar olacak...

o zamana kadar bu karanlığı seveceğim. evet öyle.

yoruldum ama, çok yoruldum.

Never me either you

Belki ben sana sevmeyi öğretemem.
Ama sen de bana unutmayı öğretemezsin.
Bu mevsim ki, yollarda zakkumların açtığı,
Çok yakınlarda sabahlardan bir sabah.
Seni gerçekten insanca kucaklasam sımsıkı
Ve yüreğimi avuçlarına koysam, ne dersin?
Belki ben sana kavuşmayı öğretemem.
Ama sen de bana ayrılığı öğretemezsin.

Nazım Hikmet Ran