Geçen gün, çok da samimi olmadığım bir arkadaşım: Kitap yazsana sen! Okur, güleriz, dedi. Düşündüm taşındım, e madem komiğim kendi çapımda, kendi çapımda bir okurum da olur elbet diyerek çıktım yola.
İyi bok yedim! Ne yazacağım ben şimdi?!? Top ayağıma gelince, doksana takmak kolay tabi, şimdi düşünüp taşınıp yazmaya kalkınca tıkanıp kalır mıyım? Komik olmam lazım diyerek zorlayıp itici olur muyum? Euripides haklı işte arkadaş! "İnsan endişeden yaratılmıştır".
Eski ve özlü bir sözle havalı girişimi de yaptım, oohhh! İçim rahatladı. Yok be.. Hala düşünüyorum kara kara, böyle başlangıç mı olur???
Biz Kadıköy'lü kızlar biraz deli biliniriz. Biri bir şey diyecek olursa, son çare o deliliğe sığınıp; benim yazacağım kitap sıradan olacak değildi ya! diyerek zeytinyağı gibi üste çıkmasını da bilirim. Önce bir başlayalım da, gerisi gelir nasıl olsa. Eline bilgisayarı alan, iki aşk acısı çekip üç iş değiştiren herkes kitap yazdığına göre ben de yazarım. Canına bile okurum. Belki filmi çekilemez ama belki de köşeyi dönerim, aslanım kaplanım kesseler acımaz be!..!!!
