Bazen bir hayalet gibi hissediyorum kendimi. Sesimi yalnızca kendim duyuyorum. Yüzümü yalnızca ben görüyorum...

Kulağının içine çığlık atıyorum son sesimle... Yok... Yokum...

Çok zor hayalet olmak, hayal etmek. Yoku var etmek. İmkansız çoğu zaman. Bir girdabın içinden kurtulmaya çalışmak gibi.

Oysa... Günebakanlar gibiydik biz. Güneş yerine birbirimize dönen, yapraklarını açan, yaşam bulan.

Sanki yıllar öncesinden bahseder gibiyim.

Yok olamaz. Yokum, olamam.