her zamankinden daha çok ve daha sık özlüyorum babamı ama hala yüksek sesle "baba" diyemiyorum. onu tanıyanlarla konuşmaya çalışıyorum, tanıyabilmek için. benim buna pek de şansım olduğu söylenemez.

yıllarca onu öldürdüğünü düşündüğüm o zıkkımdan uzak durmak için savaş verdim, herkesi de bu savaşa dahil etmeye çalıştım. sonunda ki kendimi cezalandırmak için olduğunu düşünüyorum, ben de esiri olmayı seçtim. içime çektiğim her nefeste kendime zarar verdiğimi biliyor ve rahatlıyorum biraz daha. her seferinde aklımdan geçen bu olmasa da içten içe ben biliyorum bu gerçeği. başımdaki maddi manevi her belada babamı hayal kırıklığına uğratmaya devam ediyorum. inancı benim gibi garip olan biri bunları nasıl düşünüyor bilmiyorum. belki de kendimi suçlayacak bir şey daha bulmanın hastalıklı bir şeyidir.