Kalan Sağlar Bizimdir

Büyümeyi reddeden içimizdeki çocuğa sesleniyorum. Büyüme kardeşim! Erol Evgin ne demiş "Hep Böyle Kal"! 

Hayatta eğlenmediğim her dakika yaşlandığımı hissederim. Gülerken yukarı doğru kıvrılan yüz kaslarım yer çekimine meydan okuyor. Bırakın mimiksiz, hom hom gülmeye çalışanları, hatta mümkünse çok uzak durun. Onların zaten değil humor'u, hayattan keyif alacak hisleri bile gelişmemiş. Güldün mü gözlerin çizgi haline gelip, yanakların uyuşana kadar, göğsünü, göbeğini hoplata hoplata kahkaha atacaksın, uzun zamandır hareket etmeyi unutmuş karın kasların yanacak gerilmekten. Hatta karşında da böyle gülen biri varsa ona bakıp bir tur daha güleceksin aynı şekilde. Elinde bir içki olmasına ya da masanın donatılmış olmasına da gerek yok hani, her yerde her koşulda ve herkese rağmen güleceksin böyle. Bırak ne derlerse desinler. Seninle bu yolda eğlenenlerle devam et hayatına, sonra dön gel botokstan ettiğin tasarrufla neler yaptın anlatırsın. 

Yaşadığımız bu günlerde, bu ülke ve dünya gündemiyle imkansız uzaklıkta göründüğünü biliyorum ama inan ki değil. Aynı dertlere ve kaygılara sahip bir kadın olarak -üstelik bu ülkede- sesleniyorum. Ağzını ayıra ayıra gülecek insanlarla donat etrafını. Yetişkin olmak ruhunu da yaşlandırman, eğlenceden vazgeçmen anlamına gelmiyor. Bırak sulu, zevzek, gevşek, ... vb. bulsunlar seni. Kim ne derse desin, kim yargılarsa derdine yansın. 

Doğru bir tane, o da mutluluk üzerine. Sevebiliyorken sev, gülebiliyorken durma ve bu konularda iyi olduğunu hissettiğin anda elindekileri çevrenle paylaşmaktan da çekinme. 

Delirttiğin her kişi yanına kâr! 

Uyudum mu?

Ekim sonu bir pazar gecesi. Aslında Pazartesi sayılabilecek kadar geçti saat gece yarısını... 02:18. Saygılar.

Bu uyku meselesi ilginç. Beni tanıyanlar bilir, daha önce de yazmıştım, uyku hiçbir zaman en iyi dostum, yarenim filan olmalı. Sevmem de kendisini. Mamafih lazım da. Ne onunla ne onsuz tadında düzeysiz bir ilişki içerisindeyiz. Özellikle pazar geceleri gelmeyen, gelse de bir türlü bünyeye dahil olmayan bir şey kanımca. Öte yandan şöyle de bir özelliği var. Yatmaya geç kaldığını düşünürsen yetmez, çok da umursamazsan iki üç saatlik bir uyku ile günü kolaylıkla devirebilirsin de. Böyle de sinameki bir durumu var. Gelir oturur göz kapaklarına, ta ki sen yastığa başını koyana kadar. Sonra hooop... bir arkadaşa bakmıştım haydi ben kaçar diyerek uzaklaşıyor. Sonra işin yoksa sağdan sola dön, bekle ki sıkılıp geri gelsin. 

Belli ritüelleri olduğuna da inanılıyor halk arasında. Özellikle çitten atlayan koyunları kıskanıp, biraz sayarsan durun tam da gitmemiştim geldim deyiveriyor mesela. Yani öyle deniyor ama ben bu saatte kıyamıyorum kuzucuklarıma, bırakıyorum onlar da uyusunlar. Derin nefes alıp vermeler var bir de. Meditasyon 101 dersinden iyi de biliyorum ama inadı inat bu uykunun. Artık tribal mi, muayyen zamanları mı var da direniyor kim bilir! Gelmiyor namussuz. Şimdi yeter yattığım yerde döndüğüm bari zamanı değerlendireyim diyerek yataktan kalktım ya, kesin damlar az sonra yanıma eee bu gece n'apıyoruz? diye. 

Rüyalarımdan bir geceliğine feragat etme pahasına direneceğim ve kararlıyım, yüz vermeyeceğim. Beni bayıltana kadar konuşur durur artık. 

Sabah servise yetişecek bir saatte uyansam bari (* bkz  başlık) 

Tutulma

Belli bir zaman geçtikten ve bazı gerçekler tedavülden kalktıktan sonra yayımlamaktan memnun olacağım bir kitap daha planlıyor ve yazıyorum şu ara. Kendi versiyonumla bir Milena'ya Mektuplar diyebilirim ancak. Hayır, elbette Kafka değilim; tahtında da gözüm yok. Herkes kendi yerinde değerli. 

Öyle içten ve samimi bir bir yerden yazıyorum ki bu kez kurgular değil, gerçekler dile geliyor. Yeminler edip, kendime sakladıklarım; sakladıkça ruhuma yük olanları yazıyorum. Her yük ağırdır ama bazısını zevkle taşırsınız, taşıdıkça da hayatı öğrenir, yer yer güzelleşirsiniz; bunu da eklemeden geçemeyeceğim. 

Biliyorum, zamanı gelecek. Yayınlayacağım. Ancak o zaman hafifleyecek içimde taşıdığım eşsiz güzellikteki bu yük. Huzur bulacağım mutluluğun yanı sıra. Elbette yine düşeceğiz yollara ancak bu defa her şeyi hatırlayarak. 

Zamanı bekliyorum ve biliyorum ki, her şey şu anda gerçekleşiyor. 

Umut Varsa

Koktu bu dünya. Hepimiz için. Zaten yokuş aşağı yuvarlanan dünyamız, artık serbest stil dönüşüne devam ediyor. Her şeye rağmen insanlıktan kurtulursa özüne dönebileceği umuduyla.

Bize henüz dokunmayan ama içimizi gıcıklatan yılan pek çoğumuz için bin yaşayadursun; gözlerinden silinen gülümseme ile dünyanın bir yerinde çocuklar daha şimdiden kaybedeni oluyor bu savaşın. Uzakta gibi görünen olaylar, aslında hepimizi derinden etkiliyor. Savaşların ve çatışmaların kurbanı olan masum çocuklar, bu acımasız dünyanın en büyük kaybedenlerini oluşturuyor.

Kötülük ve iyilik olarak tanımlanan olgular, dilediği dualitenin gerekliliğini yerine getiriyor olsun; insanlık bu varoluşunda bu acıyı paylaşamadıkça karanlık büyüyor. Bunu sebepsiz iç sıkıntılarımızda, manasız kabuslarımızda hissetmemek mümkün değil. Bu karanlıktan çıkış için hala bir şansımız varsa, o da gerçekten sevmekten geçiyor. İnsanı ve yaratılmış olan her şeyi.

Birbirimiz için iyilikler dileyişimizden, yaşayanlar için yapıcı dualarımızdan geçiyor bu yol. Küçük iyilikler ve anlayışlı davranışlar, büyük değişimlerin başlangıcı olabilir. Unutmayalım ki, her birimiz bu dünyanın iyileşmesi için bir fark yaratabiliriz.

İnsan denen varlık, bu evrenin en güçlü ve potansiyel olarak en kudretli varlığı. Bu gücü her şeye sahip olmak için kullanmak ise insanı virüse çeviren en büyük neden. Halbuki bu taraf, sevmek, daha renkli, kolay ve çabasız. Gelsene!