baba

hafızanıza o kadar da güvenmeyin, dile kolay 20 yıl... hala yapabiliyorken en sevdiklerinizle bolca zaman geçirin, anılarınızı yazın, fotoğraflar çekin. bir gün geliyor hissettikleriniz yanınıza kâr elbet ancak yüzler, mimikler fotoğraf karelerinden ibaret kalıveriyor. keşkeler, bugün olsalar boşlukta yankılanırken, çaresizlik seneler boyu inceden sızlıyor içinizde.

yaşımızdaki 10'lar arttıkça, canımız daha büyük yanıyor ya hani, en çok da o zaman söylemek, istiyoruz, çoğu bebeğin bile en kolay söylediği, tekrarlanan o iki heceyi.

bazen öyle net duyuyorum ki beni çağıran sesini.

zaman makinesi için özür dilerim, artık kabullenmem gerekiyordu... sen de böyle isterdin değil mi?